کلیه بیمارانی که تحت درمان ارتودنسی قرار میگیرند در انتها فاز ریتنشن را تجربه خواهند کرد. هدف از این فاز این است که زمانیکه دندنها و فک ها جابجا شده و در موقعیت جدید قرار گرفته اند، فرصتی برای تطابق لثه و استخوان نیز در نظر گرفته شود تا بتوانند استحکام یافته و دندانها را محکم سر جای خود نگه دارند.

این فاز میتواند با وسایل پلاک متحرک و یا نگهدارنده ثابت انجام گیرد. انتخاب نوع وسیله نگهدارنده وابسته به نوع ناهنجاری اولیه و حرکاتی که بر روی دندانها انجام گرفته، به پیشنهاد پزشک و مشورت با بیمار است.

نگهدارنده متحرک ارتودنسی:

انتهای درمان از بیمار قالب گیری بعمل آمده و پس از برداشتن براکتها پلاک متحرکی برای هر فک جداگانه ساخته شده و به وی تحویل داده میشود. پلاک ها بایستی در ماههای اولیه تمام وقت بجز مواقع غذا خوردن یا رعایت مسواک و نخ در دهان بیمار قرار گیرد و به مرور طی ماههای آتی طبق نظم اعلامی توسط پزشک از زمان استفاده کاسته شده و طی حدود ۱۸ ماه بطور کامل قطع میشود. رعایت این نظم توسط بیمار بسیار در حفظ ثبات نتایج درمان موثر است.

\"\"

 

نگهدارنده ثابت ارتودنسی:

یک سیم بسیار نازک که پشت دندانهای قدامی فک بالا و پایین با کامپوزیت چسبانده میشود. این نوع نگهدارنده ها از نظر زیبایی و راحتی بسیار مناسب بوده و در بیمارانی که از ابتدا دندانهای قدامی نامنظم یا با فاصله داشته اند بسیار کارا میباشد. زمان ماندن این نگهدارنده ها پشت دندانها وابسته به نوع ناهنجاری در افراد متفاوت خواهد بود و تنها بایستی روی آنها بخوبی مسواک بخورد تا از تجمع جرم اطراف آنها ممانعت بعمل آید.

 

 \"\"

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به بالای صفحه بردن